Hinggil sa Karapatan ng Bawat Tao
ANG WRIT OF AMPARO, HABEAS DATA AT HABEAS CORPUS
Nagsasaliksik ako hinggil sa writ of amparo upang isulat na artikulo sa dalawang pahayagang aking pinagsusulatan nang makita ko sa internet yung writ of habeas data. Kaya imbes na writ of amparo lamang ang aking talakayin, tatalakayin ko na rin yung dalawa pa, writ of habeas corpus at writ of habeas data. Ang mga nasaliksik ko’y nais kong ibahagi sa inyo, at baka may mangailangan ay alam natin ang ating mga karapatan. Kung may mga komento o mungkahi, pakipadala lamang. Maraming salamat. - greg
Sa writ of habeas corpus, karaniwang ang mga kamag-anak ng mga desaparecido (o mga dinukot o sapilitang nangawala) ay nagpe-petisyon para sa habeas corpus upang pilitin ang estado na ilabas ang mga taong pinaniniwalaang biktima ng sapilitang pagkawala.
Sa writ of amparo, mapupwersa ang mga ahente ng estado na hanapin ang nawawalang tao. At kung malalaman ng korte na ang mga opisyal ay hindi nagsikap na hanapin ang nawawalang tao, ang mga opisyal na ito’y mananagot. Ito ay ayon kay dating Chief Justice Panganiban.
Sa writ of habeas data naman, ito’y konstitusyonal na karapatan ng bawat tao, at ang mga mga nagsakdal o nagdemanda sa isang korte ay maprotektahan ang lahat ng detalye sa kanyang pagkatao, malaman kung sinu-sino ang may access sa kanyang personal na rekord, at magprotesta laban sa sinumang nag-iingat ng pribadong detalye ng kanyang buhay. (Habeas Data can be brought up by any citizen against any manual or automated data register to find out what information is held about his or her person. That person can request the rectification, actualisation or even the destruction of the personal data held. The legal nature of the individual complaint of Habeas Data is that of voluntary jurisdiction, this means that the person whose privacy is being compromised can be the only one to present it. The Courts do not have any power to initiate the process by themselves.)
Ito ang aking mga nasaliksik sa google:
WRIT OF AMPARO
The writ of amparo is an order issued by a court to protect the constitutional rights of a person. The word "amparo" comes from the Spanish verb "amparar," meaning "to protect."
Former Supreme Court chief justice Artemio Panganiban said in an interview that the writ of amparo has been used in totalitarian countries to protect the rights of victims of disappearances.
In the Philippines , relatives of missing persons usually file a petition for habeas corpus to compel the state to produce persons thought to be victims of forced disappearances.
But Chief Justice Reynato Puno said recently that petitions for habeas corpus usually end up with state agents simply denying they had the missing person in their custody.
Panganiban explained that the writ of amparo would compel state agents to look for the missing person. And if the court were to find that the officials did not exert enough effort in finding the person, it could hold them liable, Panganiban added.
The writ of amparo, however, has not yet been enforced in the country. But Panganiban said it was authorized by the 1987 Constitution when it allowed the Supreme Court to promulgate rules to protect constitutional rights.
The writ of amparo was first instituted in Mexico in 1847. It is recognized in some South American countries and some American states.
WRIT OF HABEAS DATA
The literal translation from Latin of Habeas Data is “you should have the data”. Habeas Data is a constitutional right granted in several countries in Latin-America. It shows variations from country to country, but in general, it is designed to protect, by means of an individual complaint presented to a constitutional court, the image, privacy, honour, information self-determination and freedom of information of a person.
Habeas Data can be brought up by any citizen against any manual or automated data register to find out what information is held about his or her person. That person can request the rectification, actualisation or even the destruction of the personal data held. The legal nature of the individual complaint of Habeas Data is that of voluntary jurisdiction, this means that the person whose privacy is being compromised can be the only one to present it. The Courts do not have any power to initiate the process by themselves.
History
Habeas Data is an individual complaint before a Constitutional Court. The first such complaint is the Habeas Corpus (which is roughly translated as “you should have the body”). Other individual complaints include the writ of mandamus (USA), amparo (Spain and Mexico), and respondeat superior (Taiwan).
The Habeas Data writ itself has a very short history, but its origins can be traced to certain European legal mechanisms that protected individual privacy. This cannot come as a surprise, as Europe is the birthplace of the modern Data Protection. In particular, certain German constitutional rights can be identified as the direct progenitors of the Habeas Data right. In particular, the right to information self-determination was created by the German Constitutional Tribunal by interpretation of the existing rights of human dignity and personality. This is a right to know what type of data are stored on manual and automatic databases about an individual, and it implies that there must be transparency on the gathering and processing of such data. The other direct predecessor of the Habeas Data right is the Council of Europe’s 108th Convention on Data Protection of 1981. The purpose of the convention is to secure the privacy of the individual regarding the automated processing of personal data. To achieve this, several rights are given to the individual, including a right to access their personal data held in an automated database.[1]
The first country to implement Habeas Data was the Federal Republic of Brazil. In 1988, the Brazilian legislature voted a new Constitution, which included a novel right never seen before: the Habeas Data individual complaint. It is expressed as a full constitutional right under article 5, LXXI, Title II, of the Constitution.
Following the Brazilian example, Colombia incorporated the Habeas Data right to its new Constitution in 1991. After that, many countries followed suit and adopted the new legal tool in their respective constitutions: Paraguay in 1992, Peru in 1993, Argentina in 1994, and Ecuador in 1996[2]
WRIT OF HABEAS CORPUS
Writ of habeas corpus ad subjiciendum is a summons with the force of a court order addressed to the custodian (such as a prison official) demanding that a prisoner be brought before the court, together with proof of authority, so that the court can determine whether that custodian has lawful authority to hold that person, or, if not, the person should be released from custody. The prisoner, or some other person on his behalf (for example, where the prisoner is being held incommunicado), may petition the court or an individual judge for a writ of habeas corpus.
The right of habeas corpus—or rather, the right to petition for the writ—has long been celebrated as the most efficient safeguard of the liberty of the subject. Albert Venn Dicey wrote that the Habeas Corpus Acts "declare no principle and define no rights, but they are for practical purposes worth a hundred constitutional articles guaranteeing individual liberty." In most countries, however, the procedure of habeas corpus can be suspended in time of national emergency. In most civil law jurisdictions, comparable provisions exist, but they may not be called "habeas corpus."2
The writ of habeas corpus is one of what are called the "extraordinary", "common law", or "prerogative writs", which were historically issued by the courts in the name of the monarch to control inferior courts and public authorities within the kingdom. The most common of the other such prerogative writs are quo warranto, prohibito, mandamus, procedendo, and certiorari. When the United States declared independence and became a constitutional republic in which the people are the sovereign, any person, in the name of the people, acquired authority to initiate such writs.
The due process for such petitions is not simply civil or criminal, because they incorporate the presumption of nonauthority, so that the official who is the respondent has the burden to prove his authority to do or not do something, failing which the court has no discretion but to decide for the petitioner, who may be any person, not just an interested party. In this they differ from a motion in a civil process in which the burden of proof is on the movant, and in which there can be an issue of standing.
Sabado, Marso 29, 2008
Biyernes, Marso 28, 2008
Paninindigan ng BMP laban sa JPEPA
Paninindigan ng BMP laban sa JPEPA
(isinalin mula sa orihinal na Ingles ni Greg Bituin Jr., manunulat ng pahayagang Obrero)
- nalathala ito sa pahayagang Obrero noong Oktubre 2007 isyu nito
Panawagan ng Manggagawa: Ibasura ang JPEPA!
Kinokondena namin, kaming mga manggagawa mula sa Bukluran ng Manggagawang Pilipino at kasapi ng mga alyadong samahan mula sa sektor ng mga maralita ng lunsod at magsasaka, ang pamahalaang Pilipinas dahil sa paglagda nito sa Japan-Philippines Economic Partnership Agreement noong Setyembre 8, 2006 sa Helsinki, Finland nang walang konsultasyon sa mamamayan lalo na sa mga sektor na apektado ng kasunduang ito.
Ngayon, napwersa ng gobyernong pakinggan ang panawagan ng publiko upang sang-ayunan at ratipikahan ang JPEPA, nananawagan kami sa ating mga senador na maging isa sa publiko at sa mamamayan sa pagbasura sa kasunduang ito dahil sa mga sumusunod na kadahilanan:
Una, ang kasaysayan ng kasunduan sa ekonomya sa pagitan ng Japan at ng Pilipinas ay karaniwang inilalarawan sa pagsasabing ang Japan ang pinakamalaking pinagmumulan ng direktang dayuhang pamumuhunan sa Pilipinas at gayundin naman, ang pinakamalaking pagkukunan ng bansa ng opisyal na tulong pangkaunlaran. Noong 2003, ang lumalaking bugso ng Pilipinas ay nagkakahalaga ng $22.1B, habang ang kabuuang ODA mula sa Japan nong 2002 ay nagkakahalaga ng kabuuang 41.4 bilyong yen. Gayunpaman, pagkalipas ng 20 taon ng pamumuhunan, pakikipagkalakalan at pangungutang, ang lumang kasunduang pang-ekonomya sa pamamagitan ng 1979 RP-Japan Treaty of Amity, Commerce and Navigation ay nakakapaglikha lamang ng maliit na ganansya para sa Pilipinas. Sa katunayan, nasa 55.5% ang bahagi ng mga pautang ng bilateral ODA ng Japan, at noong 1996, 60% ng mga pautang na ito ay natali sa mga kondisyon tulad ng pagkuha ng mga makinarya ng Japan, atbp.
Ikalawa, kahit na nananatili pa ring ang Japan ang ikalawang destinasyon ng pagluluwas ng mga produkto ng Pilipinas tulad ng prutas, gulay, produktong mula sa dagat at iba pang produktong elektronik at semiconductor, ang paglaga ng halaga ng kalakal sa pagluluwas at pagpasok kasabay ng Japan, o ang balance ng kalakalan ng bansa sa nakaraang anim na taon, ay nananatiling kapos. Nananatili ang bansa bilang tagaluwas ng mga produktong Hapon kung saan mas mataas ang halaga ng import sa eksport ng may taunang pinatakang halaga na $ 949,149,501 M US para sa taon 2000-2006.
Sa mga huling pag-aaral (Vibal, 2007) ng Task Force Food Sovereignty na nagsasabing ang mga eksport ng Pilipinas sa japan ay binubuo pangunahin ng mga produktong industryal na may pinatakang halaga na 77% ng kabuuang eksport sa Japan. Ang bahagi ng tubo ay nasa pinatakang halaga ng $ 6.9B US. Sa pagitan ng mga produktong industryal, ang mga elektroniko ang pinakamalaking bulto ng eksport, kasunod ay makina at kagamitang pambiyahe at bahagi nito.
Ikatlo, bagamat binigyang pansin ng pinondohan-ng- gobyernong pag-aaral ng Philippine Institute for Development Studies or PIDS na ang pagbabawas at pagtatanggal ng taripa sa JPEPA ay mahalaga sa pagpapatatag ng pagsasamang pang-ekonomya ng Japan at Pilipinas at mahalaga rin itong bahagi ng kasunduan, kasama ang bahagi ng isang posibleng kasunduan sa malayang kalakalan (upang hustong umaayons sa Artikulo XXIV ng General Agreement on Tariffs and Trade).
Gayunpaman, habang inaasahang babaan at sa kalaunan ay mawala na ang taripa sa mga produktong agrikultural at industryal ng Pilipinas, ang tinutukoy naman ng mga Hapon ang kahirapan ng pagtatanggal ng taripa sa sektor ng agrikultura at pangingisda dahil sa maraming gampanin ng mga sektor na ito. Sa katunayan, hinihiling ng mga kinatawan ng sektor ng agrikultura at pangingisda sa Japan na malibre na ang ilang produktong agrikultura at pangingisda mula sa pagtatanggal ng taripa tulad ng prutas, gulay at sardines. Dagdag pa rito, nailibre ng Japan ang 32 sa mga industryal na produkto nito sa pagtanggal ng taripa.
Ikaapat, ang pagpasok ng mumurahing imported na produktong agrikultura at pangingisda, pati na iba pang panindang industryal tulad ng mga sobrang kagamitang elektrikal ng Japan at kahit na ang mga nagamit nang mga damit ay magtutulak upang bumaba ang presyo ng pangunahing mga bilihin sa maikling panahon lamang, ngunit sa pangmatagalan, napakasama ng epekto ng pagpasok ng mga murang produkto mula sa Japan sa ating seguridad sa pagkain at sa ating lokal na industriya (tulad ng agrikultura at pangingisda, kasuotan at tela, elektroniko, atbp.)
Para sa sektor ng paggawa, bagamat may pangungusap sa paggawa sa ilalim ng Investment and Labor section ng JPEPA, tulad ng Artikulo103 sa Kabanata 8 na nagsasabing “na dapat sa walang pagbaba sa mga batas paggawa sa bansa kapag nanghimok ng pagpasok ng pamumuhunan sa bansa at ang mga pamantayan sa paggawa na isinasaad ng International Labor Organization (ILO) ay ipatutupad tulad ng minimu wage, oras ng trabaho, kalusugan at kaligtasan.”
Gayunpaman, ang pangungusap na ito sa paggawa ay salungat sa probisyon ng Review of Laws and Regulations (Artikulo 4, Kabanata 1) ng JPEPA na ipinagkakasundo na tungkulin ng bawat partido na: “Timbangin ang posibilidad ng pag-amyenda at pagpapawalangbisa ng mga batas at alituntuning may kaugnayan sa JPEPA kung wala na ang mga kalagayan at layunin para ito pagtibayin o kung ang mga kalagayan at layunin ay maaaring malutas sa paraang kaunti ang limitasyon sa kalakalan.”
Para sa sektor ng paggawa, ang ibig sabihin ng “kaunti ang limitasyon sa kalakalan” na ang proteksyon ng pamumuhunan ay mas mahalaga kaysa iba pang usapin kahit na sa proteksyon ng karapatan at pamantayan sa paggawa. Sa katunayan, bagamat walang batas na sumasang-ayon halimbawa sa polisiyang “walang unyon, walang welga” sa mga espesyal na pang-ekonomikong sona, ang di-tamang gawaing ito ay ginagawa at maaari ring lumaganap pa kapag nalagdaan na bilang tratado ang JPEPA at nagkabisa na.
Panghuli, isa sa pangunahing katwiran ng administrasyong Arroyo sa pagtulak ng JPEPA ay ang umano’y pag-eksport ng wala pang isanlibong caregiver at mga nars bawat taon. Gayunpaman, maraming mga tanong hinggil sa mga mahigpit na rekisito at mapamiling alituntuning nakasaad sa parehong probisyon sa ilalim ng JPEPA, na nagsisilbing kaduda-duda ang sinseridad ng gobyernong Japan sa pagpasok ng ating mga health professional sa kanilang sistemang healthcare. Dagdag pa, may tumitinding pag-aalala sa kabuuang konstribusyon na ang kasunduan ay merong tinatawag na social cost ng migrasyon, pati na rin pagkaubos ng mga kinakailangang health worker, na kinatatakutang resulta ng pagbaba ng kalidad ng sistema ng kalusugan sa bansa.
Sinasalamin ng JPEPA ang patuloy nitong paiba-ibang pagtangan sa negosasyong pangkalakalan – dahil lamang wala tayong malinaw na pambansang balangkas ng pagsulong (national development framework) sa pagpasok sa mga katulad nitong kasunduan sa malayang kalakalan. Ang ilan pa sa mga pangunahing usapin ng “pambansang balangkas ng pagsulong” na ito ay dapat manindigang dapat isama ang proteksyon at paglikha ng trabaho, independensya sa pagkain, proteksyon sa kapaligiran at kalikasan, at marami pang iba. Sa huli, tiyak na tatama sa mga pangunahing sektor at sa taumbayan ang masamang epekto ng JPEPA.
04 Setyembre 2007
Maynila, Pilipinas
(isinalin mula sa orihinal na Ingles ni Greg Bituin Jr., manunulat ng pahayagang Obrero)
- nalathala ito sa pahayagang Obrero noong Oktubre 2007 isyu nito
Panawagan ng Manggagawa: Ibasura ang JPEPA!
Kinokondena namin, kaming mga manggagawa mula sa Bukluran ng Manggagawang Pilipino at kasapi ng mga alyadong samahan mula sa sektor ng mga maralita ng lunsod at magsasaka, ang pamahalaang Pilipinas dahil sa paglagda nito sa Japan-Philippines Economic Partnership Agreement noong Setyembre 8, 2006 sa Helsinki, Finland nang walang konsultasyon sa mamamayan lalo na sa mga sektor na apektado ng kasunduang ito.
Ngayon, napwersa ng gobyernong pakinggan ang panawagan ng publiko upang sang-ayunan at ratipikahan ang JPEPA, nananawagan kami sa ating mga senador na maging isa sa publiko at sa mamamayan sa pagbasura sa kasunduang ito dahil sa mga sumusunod na kadahilanan:
Una, ang kasaysayan ng kasunduan sa ekonomya sa pagitan ng Japan at ng Pilipinas ay karaniwang inilalarawan sa pagsasabing ang Japan ang pinakamalaking pinagmumulan ng direktang dayuhang pamumuhunan sa Pilipinas at gayundin naman, ang pinakamalaking pagkukunan ng bansa ng opisyal na tulong pangkaunlaran. Noong 2003, ang lumalaking bugso ng Pilipinas ay nagkakahalaga ng $22.1B, habang ang kabuuang ODA mula sa Japan nong 2002 ay nagkakahalaga ng kabuuang 41.4 bilyong yen. Gayunpaman, pagkalipas ng 20 taon ng pamumuhunan, pakikipagkalakalan at pangungutang, ang lumang kasunduang pang-ekonomya sa pamamagitan ng 1979 RP-Japan Treaty of Amity, Commerce and Navigation ay nakakapaglikha lamang ng maliit na ganansya para sa Pilipinas. Sa katunayan, nasa 55.5% ang bahagi ng mga pautang ng bilateral ODA ng Japan, at noong 1996, 60% ng mga pautang na ito ay natali sa mga kondisyon tulad ng pagkuha ng mga makinarya ng Japan, atbp.
Ikalawa, kahit na nananatili pa ring ang Japan ang ikalawang destinasyon ng pagluluwas ng mga produkto ng Pilipinas tulad ng prutas, gulay, produktong mula sa dagat at iba pang produktong elektronik at semiconductor, ang paglaga ng halaga ng kalakal sa pagluluwas at pagpasok kasabay ng Japan, o ang balance ng kalakalan ng bansa sa nakaraang anim na taon, ay nananatiling kapos. Nananatili ang bansa bilang tagaluwas ng mga produktong Hapon kung saan mas mataas ang halaga ng import sa eksport ng may taunang pinatakang halaga na $ 949,149,501 M US para sa taon 2000-2006.
Sa mga huling pag-aaral (Vibal, 2007) ng Task Force Food Sovereignty na nagsasabing ang mga eksport ng Pilipinas sa japan ay binubuo pangunahin ng mga produktong industryal na may pinatakang halaga na 77% ng kabuuang eksport sa Japan. Ang bahagi ng tubo ay nasa pinatakang halaga ng $ 6.9B US. Sa pagitan ng mga produktong industryal, ang mga elektroniko ang pinakamalaking bulto ng eksport, kasunod ay makina at kagamitang pambiyahe at bahagi nito.
Ikatlo, bagamat binigyang pansin ng pinondohan-ng- gobyernong pag-aaral ng Philippine Institute for Development Studies or PIDS na ang pagbabawas at pagtatanggal ng taripa sa JPEPA ay mahalaga sa pagpapatatag ng pagsasamang pang-ekonomya ng Japan at Pilipinas at mahalaga rin itong bahagi ng kasunduan, kasama ang bahagi ng isang posibleng kasunduan sa malayang kalakalan (upang hustong umaayons sa Artikulo XXIV ng General Agreement on Tariffs and Trade).
Gayunpaman, habang inaasahang babaan at sa kalaunan ay mawala na ang taripa sa mga produktong agrikultural at industryal ng Pilipinas, ang tinutukoy naman ng mga Hapon ang kahirapan ng pagtatanggal ng taripa sa sektor ng agrikultura at pangingisda dahil sa maraming gampanin ng mga sektor na ito. Sa katunayan, hinihiling ng mga kinatawan ng sektor ng agrikultura at pangingisda sa Japan na malibre na ang ilang produktong agrikultura at pangingisda mula sa pagtatanggal ng taripa tulad ng prutas, gulay at sardines. Dagdag pa rito, nailibre ng Japan ang 32 sa mga industryal na produkto nito sa pagtanggal ng taripa.
Ikaapat, ang pagpasok ng mumurahing imported na produktong agrikultura at pangingisda, pati na iba pang panindang industryal tulad ng mga sobrang kagamitang elektrikal ng Japan at kahit na ang mga nagamit nang mga damit ay magtutulak upang bumaba ang presyo ng pangunahing mga bilihin sa maikling panahon lamang, ngunit sa pangmatagalan, napakasama ng epekto ng pagpasok ng mga murang produkto mula sa Japan sa ating seguridad sa pagkain at sa ating lokal na industriya (tulad ng agrikultura at pangingisda, kasuotan at tela, elektroniko, atbp.)
Para sa sektor ng paggawa, bagamat may pangungusap sa paggawa sa ilalim ng Investment and Labor section ng JPEPA, tulad ng Artikulo103 sa Kabanata 8 na nagsasabing “na dapat sa walang pagbaba sa mga batas paggawa sa bansa kapag nanghimok ng pagpasok ng pamumuhunan sa bansa at ang mga pamantayan sa paggawa na isinasaad ng International Labor Organization (ILO) ay ipatutupad tulad ng minimu wage, oras ng trabaho, kalusugan at kaligtasan.”
Gayunpaman, ang pangungusap na ito sa paggawa ay salungat sa probisyon ng Review of Laws and Regulations (Artikulo 4, Kabanata 1) ng JPEPA na ipinagkakasundo na tungkulin ng bawat partido na: “Timbangin ang posibilidad ng pag-amyenda at pagpapawalangbisa ng mga batas at alituntuning may kaugnayan sa JPEPA kung wala na ang mga kalagayan at layunin para ito pagtibayin o kung ang mga kalagayan at layunin ay maaaring malutas sa paraang kaunti ang limitasyon sa kalakalan.”
Para sa sektor ng paggawa, ang ibig sabihin ng “kaunti ang limitasyon sa kalakalan” na ang proteksyon ng pamumuhunan ay mas mahalaga kaysa iba pang usapin kahit na sa proteksyon ng karapatan at pamantayan sa paggawa. Sa katunayan, bagamat walang batas na sumasang-ayon halimbawa sa polisiyang “walang unyon, walang welga” sa mga espesyal na pang-ekonomikong sona, ang di-tamang gawaing ito ay ginagawa at maaari ring lumaganap pa kapag nalagdaan na bilang tratado ang JPEPA at nagkabisa na.
Panghuli, isa sa pangunahing katwiran ng administrasyong Arroyo sa pagtulak ng JPEPA ay ang umano’y pag-eksport ng wala pang isanlibong caregiver at mga nars bawat taon. Gayunpaman, maraming mga tanong hinggil sa mga mahigpit na rekisito at mapamiling alituntuning nakasaad sa parehong probisyon sa ilalim ng JPEPA, na nagsisilbing kaduda-duda ang sinseridad ng gobyernong Japan sa pagpasok ng ating mga health professional sa kanilang sistemang healthcare. Dagdag pa, may tumitinding pag-aalala sa kabuuang konstribusyon na ang kasunduan ay merong tinatawag na social cost ng migrasyon, pati na rin pagkaubos ng mga kinakailangang health worker, na kinatatakutang resulta ng pagbaba ng kalidad ng sistema ng kalusugan sa bansa.
Sinasalamin ng JPEPA ang patuloy nitong paiba-ibang pagtangan sa negosasyong pangkalakalan – dahil lamang wala tayong malinaw na pambansang balangkas ng pagsulong (national development framework) sa pagpasok sa mga katulad nitong kasunduan sa malayang kalakalan. Ang ilan pa sa mga pangunahing usapin ng “pambansang balangkas ng pagsulong” na ito ay dapat manindigang dapat isama ang proteksyon at paglikha ng trabaho, independensya sa pagkain, proteksyon sa kapaligiran at kalikasan, at marami pang iba. Sa huli, tiyak na tatama sa mga pangunahing sektor at sa taumbayan ang masamang epekto ng JPEPA.
04 Setyembre 2007
Maynila, Pilipinas
Huwebes, Marso 27, 2008
Walisin ang mga di lehitimong utang
(Nais ko lang bigyang daan sa blog na ito ang ipinalabas na pahayag ng People Against Illegitimate Debt noong nakaraang taon. Salamat. – greg)
Walisin ang mga di lehitimong utang
Ang modernong kasaysayan ng ating bansa ay panahon ng malalang pagkalubog sa utang -- mula sa otomatikong pagbabayad-utang ni Marcos, sa polisiya ni Aquino na “kilalanin ang mga utang”, na ginaya rin nina Ramos at Estrada hanggang sa di mapantayang pangungutang at pagbabayad-utang ni Gloria Macapagal Arroyo. Pasang-krus ng bawat henerasyong Pilipino ang utang na di naman atin.
Nagpapatuloy ang walang-habas at walang kwentang pangungutang. Mula sa $26 bilyon utang na iniwan ng diktadurang Marcos, ang utang ngayon ng gubyerno sa ilalim ng adik-sa-utang na si Gloria ay umaabot na sa P3.78 trilyon o $ 81.6 bilyon. Walang nakikitang senyales na ito ay mapipigil sa paglaki. Noong nakaraang taon lamang ang ibinayad sa utang, kapwa sa prinsipal at tubo, ay P 834.374 bilyon. Ito ay 53.78 ng kabuuang pambansang gastos. Sa laki ng ibinabayad sa utang, lalong lumiliit ang napakaliit na ngang badyet para sa mga napakaimportanteng serbisyo sosyal kagaya ng edukasyon at kalusugan. Ang pagbabayad utang ay maituturing na langit at gloria ng iresponsableng paggastos ng gubyerno sa pera ng bayan.
Ang problema sa utang ay pasang-krus ng kasalukuyang henerasyon. Sa oras na ito, bawat Pilipino, sanggol hanggang sa pinakamatanda, ay may pasang P 44,000 utang na di naman atin at di natin pinakinabangan. Dagdag pa, ang bawat isa sa atin ay pinagbabayad ng P 7,000 kada taon para bayaran ang utang – isang obligasyong ipapasa sa susunod na henerasyon. Di maaliwalas kundi madilim na bukas ng pagkakautang at kahirapan ang ihinahanda ng gubyerno sa susunod na henerasyon.
Matagal nang nilalabanan ng mga social movements at non-government organizations ang utang na ito. Pero ang mga diskurso kung paano lulutasin ang problema sa utang ay laging pinangingibabawan ng mga talakayan sa sustainability, manageability at effects. Habang kami ay naniniwala na importante ang ganitong mga perspektiba, naniniwala rin kaming di dapat malimita rito ang pag-unawa sapagkat ang problema ng utang ay naging mas kumplikado at problematiko.
Kailangan nang paunlarin ang taktika sa pakikipaglaban. Importante ritong magkalinawan kung paano natin inuunawa ang problema ng utang.
Ang kumplikadong problema ng utang ay kailangang silipin ang mga proseso at transaksyon ng mga kontrata ng utang; ang katangian ng mga partidong nagkasundo; saan at paano ginastos ang inutang; epekto ng mga proyektong tinustusan ng utang, mga polisiyang tinustusan ng utang; at ang mga sirkumstansya nang maganap ang pangungutang.
Gayundin, ang mga utang ay dapat nating intindihin sa mas malawak na kontekstong istorikal, pulitikal, ekonomik at ekolohikal para malaman kung paano ito ginamit bilang instrumento ng paghahari at laban sa kagalingan at kapakanan ng mamamayan. Sa gayon, malalaman natin ang mga di kanaisnais at di-makatwirang utang o di lehitimong utang.
Di lehitimo ang mga utang na ipinapapasan sa atin ng internasyunal na institusyong pampinansya at mga bansa sa Norte. Ito ang mga utang na tumustos sa mga proyektong kontra-mamamayan; inutang ng despotikong rehimen upang patagalin ang paghahari nito; o utang na pumigil sa tunay na kaunlarang sosyal, ekonomikal at ekolohikal.
Kami ay naniniwalang ang karamihan ng binabayaran nating utang ay di lehitimo. Samantala, ang gubyerno ay patuloy na kumikilala at binabayaran ang mga utang na ito na ibayong ikakahirap ng ating mamamayan.
Mula sa maanomalyang Bataan NuclearPower Plant (BNPP), saksi tayo sa mga bagong mamamahalin ngunit di kailangang proyektong ginagawang gatasan. Halimbawa rito ang Austrian Medical Waste Project, World Bank funded Textbook Project, Chinese funded North Luzon Railways Project, German funded Philippine Merchant Maritime Academy Modernization Program, World Bank Small Coconut Farmers Development Program, Telepono sa Barangay Project at ang pinakabago ay ang kinanselang ZTE National Broadband Network Project at ang “suspendidong” Cyber Education Project
Sinasaid ng mga utang na ito ang pambansang kabang-yaman. Ninananakaw ng mga utang na ito ang pondong dapat
Pero sasabihin natin, tayo ay bayad na. Ang kabayarang sosyal, ekonomikal, pulitikal at ekolohikal ng mga obligasyong ito ay sobra-saobra nang kabayaran sa mga utang na ito na hindi naman natin utang. Kung tutuusin, at tahasan nating sasabihin, ang mga nagpautang ang may utang sa atin. Ito’y dahil ginamit ang mga pautang sa mga krimen, malakihang pagnanakaw ng mga nasa poder at pagsasamantala sa ating ekonomya at sa ating bayan.
Dahil dito, dapat nang buuin ang isang malawak at malakas na pormasyon ng iba-ibang social movements, civil society leaders, people’s organizations, komunidad, personalidad at ng publiko para maisulong ang isang popular na kilusan laban sa di lehitimong mga utang.
Ang kilusang ito ay mangunguna di lamang sa pagtataas ng kamalayan ng publiko tungkol sa isyu ng “utang” kundi para isulong ang iba-ibang independyenteng pagsisikap upang itulak ang gubyerno at ang mga internasyunal na institusyong pampinansya para magpatupad ng mga patakaran, batas at aksyon na tutungo sa kanselasyon ng mga di lehitimong utang. Ang kilusang ito ay tatawaging PAID – People Against Illigitimate Debt.
Oras na para umalpas sa mahabang panahon ng pagkalubog sa utang. Tayo’y magsama-sama at buong tapang na harapin ang laban upang walisin ang di lehitimong mga utang tungo sa isang makatarungan, malaya at masaganang bukas.
PAID
University of the
Bakit Yari sa Papel ang Maso?
Narito ang talakayang hinggil sa iba't ibang isyu ng bayan.
Marahil ay may mga magtatanong kung bakit ang blog na ito'y pinamagatang "Masong Papel".
Una po, alam nating napakarami ng manggagawa sa ating bansa, ngunit iilan lamang dito, wala pang sampung porsyento, ang organisado. Watak-watak pa yung mga organisado.
Ang manggagawa ang siyang bumubuhay sa bansa. Kung wala sila, wala lahat. Ngunit bakit sila pa, na siyang gumagawa ng ekonomya ng bansa, ang walang lakas? Sa usapin ng eleksyon, halimbawa, meron bang labor power? O kung meron man, bakit hindi nila maipanalo ang mayoryang kinatawan ng manggagawa sa eleksyon, gayong kakaunti lamang ang mga kapitalistang tumatakbo ay yaon pa ang nananalo?
Ang maso ng manggagawa, kapag ipinukpok sa ulo ng kapitalista, ay tiyak na puputok ang ulo ng kapitalista at maaari pang mamatay. Ngunit ang masong yari sa papel, kahit gaano man ito ipukpok sa kapitalista, ay tatawanan lang sila.
Masong papel. Napakarami ng manggagawa. Sapat para baguhin ang lipunan. Ngunit hindi pa niya kaya ngayong itayo ang kanyang sariling pamahalaan. Matagal na panahon pa na ang masong papel ay maging masong bakal na babago sa kalakaran ng sistema ng lipunan tungo sa isang lipunang pantay-pantay at walang pagsasamantala ng tao sa tao.
Masong papel. Kaunti lang kung bibilangin ang nagpapasasa sa yaman ng buong lipunan. Marami pa rin ang nagugutom, walang bahay, pinagsasamantalahan. Hangga't nananatiling masong papel ang simbolo ng nagaganap ngayon sa bansa, wala pa ring pagbabago.
Nasa pag-uusap at pagkakaisa ng layunin ang ikalalakas ng uring manggagawa. Halina't pag-usapan natin ang iba't ibang isyu ng manggagawa, at paano tayo makakatulong sa pagmumulat at pagpapalakas sa kanila.
Panahon na upang tuluy-tuloy na mag-organisa ang uring manggagawa at tiyakin niyang magampanan niya ng mahusay ang kanyang istorikal na papel bilang hukbong mapagpalaya.
Mag-subscribe sa:
Mga Post (Atom)